Na wygląd nowej sztuki, prócz artystów, miał również wpływ sobór w Trydencie, który używał jej do walki z reformacją. Nurt ten powstał w drugiej połowie XVI w. w Rzymie, który nazwano kontrreformacją. Objął kraje katolickie, jak np. Hiszpanię i Polskę. Taka sztuka głosiła wielkość oraz chwałę Kościoła, a jej piękno miało przyciągać wiernych. Budowa kościoła Il Gesu (przeznaczonego jezuitom) w Rzymie zapoczątkowała ten kierunek w architekturze, bo w przeciwieństwie do budowanych na planie koła kościołów renesansowych, została wzniesiona na planie krzyża łacińskiego. Dzięki takiej konstrukcji wnętrza możliwe było pomieszczenie większej liczby wiernych, którzy mogli śledzić przebieg liturgii i bardzo dobrze widzieć ołtarz. Znajdowały się kaplice boczne z różnymi świętymi, poświęcone modlitwie prywatnej. Taka konstrukcja stała się wzorem dla wielu barokowych kościołów.